حکایت انسان، حکایت کبوتراست.

کبوتراگرچه از بامی برمی خیزد وبه این سو وآن سوی پرواز می کند وگاه نیز بر بام و بام های دیگرمی نشیند ولی لاجرم دیریا زود، به همان بام نخست باز می گردد.

وانسان نیز که پدید آمده وبرخاسته از دل خاک است اگرچه روزهای چنداز عمرخویش به هرسوی می رود وحتی گاهی بر کُرات دیگرنیز گام می نهد ولی به ناگزیرروزی دوباره سوی خاک باز می گردد.

«منها خلقناکم وفیها نعیدکم؛ ازخاک شمارا آفریدیم ودرآن باز می گردانیم»( طه/55)

* کبوتر کردار

 والبته انسان تنها خودبه کبوتر مانند نیست، بلکه عمل وکردار وی نیز این گونه همانندی دارد.

بنابراین عمل ورفتاری وعملی که از انسان صادر می شود، اگرچه

چند روزی جولانی دارد وتأثیر می گذارد؛ اما دیریا زودبه سوی خود انسان باز می گردد.

«ولن یفوز بالخیر الا عامله ولا یجزی جزاء الشرالا فاعله؛ باکار خیرجز انجام دهنده آن به رستگاری نمی رسد وجزای بدی را جز انجام دهنده آن نمی بیند»(نهج البلاغه/نامه33)

آنچنان گرم است بازارمکافات عمل

        چشم اگربینا بود هرروز، روز محشراست

                                                         (صائب تبریزی)

*بهمن رفتار

البته، عمل انسان با کبوتریک تفاوت دارد: کبوترآنگاه که می رود وآن زمان که باز می آید تفاوتی نخواهدکرد، ودرحقیقت همان است که بود، اماعمل اینگونه نیست، بلکه درست مثل بمهن که از کوهی بلند فرود می آید وبا فروتر آمدن فربه ترو عظیم تر ودرشت تر خواهدشد. براین اساس، عمل هرچندخرد وکوچک وناچیز نماید اما بازتاب آن بزرگ وعظیم خواهدبود، زیرا هر عملی درموافقت ویا مخالفت با خداوند است وخداوندنیز عظیم است.

                 (عبرتهای روزگار/حجت الاسلام حسین انصاریان)